Sicilië in de Oudheid | Henk Singor

Het grootste eiland in de Middellandse Zee, ongeveer halverwege het oostelijk en het westelijk bekken, is ongeveer tweeëneenhalfduizend jaar een brug tussen volken en beschavingen geweest. Tegen het einde van het tweede millennium v.Chr. moet die brugfunctie begonnen zijn, om pas tegen het einde van de Middeleeuwen te eindigen. Grieken uit de Myceense wereld, Feniciërs, opnieuw Grieken, Carthagers, Romeinen en andere Italiërs, daarna Goten en Vandalen, Byzantijnen en Arabieren en later in de Middeleeuwen nog eens Normandiërs, Fransen en Spanjaarden - ze hebben allen hun sporen op het eiland achtergelaten. In de eenwording van het Middellandse Zeegebied, culminerend in het Romeinse Rijk, speelde Sicilië een cruciale rol als doorgeefluik van politieke organisatievormen en economische concepten, van literatuur en beeldende kunst, van religieuze en filosofische ideeën, zodat deze geschiedenis van het eiland in de Oudheid als een compendium van de hele antieke geschiedenis valt te lezen.